
خلأهای قانونی کار کودکان در فضای مجازی ایران
در دل قرن بیستویکم، جهان درگیر تحولی بیسابقه است؛ تحولی که فراتر از مرزهای فیزیکی، کودکان را از زمین بازی به قاب تصویر کشانده و از شادیهای کودکانهشان، خوراکی برای الگوریتمهای شبکههای اجتماعی ساخته است. امروز دیگر کار کودک تنها در قالب سطل و واکس، نخ و قالی یا زبالهگردی قابل تعریف نیست؛ کودکی که در فضای مجازی، بیهیچ ضمانت حقوقی، مقابل دوربین قرار میگیرد، قرارداد تبلیغاتی میبندد، مخاطب جذب میکند و درآمدزایی میکند، گونهای نوین از «کودک کار» است؛ اما اغلب بیصدا، بیقانون و بیپناه. قانونگذاری در ایران، همچنان اسیر تعاریف سنتی از کار کودک باقی مانده است؛ در حالیکه اقتصاد دیجیتال، چهرهای تازه از استثمار را در برابر دیدگان ما ترسیم کرده است.
پدیدهای که در آن، کودکان گاه توسط والدین و گاه توسط مؤسسات تبلیغاتی، در فضای مجازی به کالاهایی دیداری بدل میشوند که «محتوا» تولید میکنند اما بهای آن را با سلامت روان، رشد عاطفی، حریم خصوصی و حتی هویت خود میپردازند. در این میان، حقوق کودک به عنوان یکی از بنیادیترین شاخههای حقوق بشر، با چالشی بیسابقه مواجه است. قوانین ایران – از جمل.. ... ادامه مطلب